“โปเยโปโลเย” เป็นภาษาทิเบต และเป็นชื่อพระสูตรสำคัญของฝ่ายมหายานคือ ปรัชญาปารมิตาหฤทัยสูตร ฝรั่งเรียก Heart Sutra หัวใจพระสูตรนี้อยู่ที่ประโยคสุดท้ายคือ “คะเต คะเต ปารคะเต ปาระสังคะเต โพธิสวาหา” แปลว่า จงไป จงไป ไปถึงฝั่งโน้น จนบรรลุความรู้แจ้ง

การดัดแปลงในเวอร์ชั่นนี้ กล่าวถึงนักเรียน “หนิงไฉ่เฉิน” (เฉินซิงซวี่) ต้องไปเมืองหลวงเพื่อสอบเข้ารับราชการซึ่งตรงกับช่วงเวลาที่ฝนตกหนักพอดี พอตกกลางคืนเขาจึงรู้สึกกังวลใจเป็นอย่างมาก เขาบังเอิญพบกับสถานที่แห่งหนึ่งคือวัดหลันโย่วซื่อ เขาเดินเข้าไป โดยไม่คาดคิดว่า ภายในจะหรูหราและมีสีสันสวยงามราวกับไม่ใช่เมืองที่มนุษย์อาศัยอยู่ เขาพบชายหญิงหลายคนกำลังดื่มเหล้ากันอย่างครื้นเครง หนิงไฉ่เฉินผู้คร่ำเคร่งกับการเรียน เมื่อมาเจอกับภาพที่อยู่เบื้องหน้า ถึงกับตกตะลึงไปชั่วขณะ โดยเฉพาะบนเวทีมีชายคนหนึ่งแต่งตัวอย่างสวยงาม มีสาวสวยรายล้อมอยู่รอบด้าน เขาได้รู้ภายหลังว่าสิ่งที่เห็นทั้งหมดคือมายาลวงตาจากฤทธิ์ของปีศาจ เซี่ยนหลางและเนี่ยเสี่ยวเซี่ยน (หลีข่ายซิน) ซึ่งเป็นปีศาจสุนัขจิ้งจอกที่ถูกปีศาจเฒ่า ต้นไม้พันปี หรือ ท่านยาย (สวีเส้าเฉียง) บุคลิกอย่าง “ชายไม่จริง หญิงไม่แท้” ควบคุม บังคับให้เนี่ยเสี่ยวเซี่ยนไปดูดพลังปราณของมนุษย์ทั่วไป เพื่อนำมาเป็นพลังบำเพ็ญตบะ นักพรตเหยียนชื่อเสีย (หยวนหัว) ช่วยกำจัดพวกปีศาจพันปี และขณะที่เขาช่วยเซี่ยนหลาง เขาก็ได้เสียชีวิตลง